Σε κάθε συνάντηση με φίλες και φίλους κάποια στιγμή η συζήτηση θα φτάσει σε αυτό το θέμα ή τουλάχιστον θα υπονοηθεί.
Πιστεύω πως για την μητρότητα όπως και για κάθε άλλη έννοια στην ζωή η ολοκληρωμένη άποψη έρχεται βιωματικά. Φαντάζομαι πως το να είσαι φύλακας σε μουσείο είναι πολύ κουραστικό αλλά δεν το έχω κάνει και δεν ξέρω. Μπορώ να σου πω πως είναι να εργάζεσαι σε εισαγωγική εταιρεία 9-12 ώρες αλλά αν δεν το έχεις κάνει είναι δύσκολο να το καταλάβεις και πάλι όμως είναι αναλόγως τον άνθρωπο. Πάντα όμως βοηθάει να μοιραζόμαστε. Κατά συνέπεια όταν κάτι δεν το έχεις βιώσει ο ίδιος είναι δύσκολο να το αξιολογήσεις σωστά. Χρειάζεται πολύ ταπεινοφροσύνη και να μην μπαίνεις στην θέση του κριτή αλλά του ακροατή, και αυτό είναι πραγματικά δύσκολο. 😁.
Όταν γίνεσαι γονιός είναι κάτι αρκετά πολύπλοκο. Είναι πέραν κάθε γλαφυρής περιγραφής που μπορεί να κάνει κάποιος όσο καλός και να είναι με τα λόγια. Το σίγουρο είναι πως όταν κάποιος δεν είναι γονιός δεν μπορεί να καταλάβει πολλά(μπορεί να τα μάθει θεωρητικά), και ο γονιός έχει τόσο πολύ ανάγκη να το μοιραστεί με κάποιον! Τα συναισθήματα είναι τόσο τεράστια και πρωτόγνωρα!!! Εκεί λοιπόν έρχεται και ο κλυδωνισμός στις σχέσεις των νέων γονιών με τους φίλους( ιδίως όταν οι φίλοι δεν είναι και οι ίδιοι γονείς). Λάθη γίνονται και από τις δύο πλευρές αν θέλετε την γνώμη μου.
Ήρθε στην ζωή μου αυτός ο μικρός άγγελος-τύραννος😃😄 και πραγματικά είναι τόσα πολλά αυτά που θέλω να μοιραστώ! Και βγαίνουμε μετά από τόσο καιρό με τις φίλες και αρχίζω να φλυαρώ για το πως είναι το μικρό, τί κάνει κάθε μέρα, πόσο κουρασμένη είμαι, πόσο όμορφο είναι μα και πόσο έξυπνο😂 (άλλος παιδί δεν έκανε μόνο η Μαριώ τον Γιάννη) και εννοείται ότι όλα αυτά είναι φυσιολογικά και απαραίτητα, γιατί τί άλλο πρέπει να έχει ένας γονιός εκτός από το παιδί του στο κέντρο της καρδιάς του ΑΛΛΑ...... μήπως δεν δίνουμε τελικά πολύ χώρο στους φίλους μας? Ξέρεις και εκείνοι δεν έπαψαν να έχουν την ζωή τους και τα προβλήματά τους. Μπορεί να μην έχουν παιδιά αλλά εξακολουθούν να είναι οι ίδιοι άνθρωποι με τους οποίους μιλούσες και γελούσες πριν μερικούς μήνες. Σκέψου ότι θα σου έκανε καλό και σε εσένα να μιλήσεις για κάτι άλλο πέραν του παιδιού, να ξεχαστείς και να αλλάξεις παραστάσεις. Δεν δίνουμε λοιπόν τον χώρο στους φίλους μας γιατί πλέον πάψαμε να είμαστε μόνο τα παιδιά κάποιου αλλά γίναμε και οι γονείς κάποιου άλλου.
Για να είμαι απολύτως ειλικρινής οι δικοί μου φίλοι πέρασαν πολύ δύσκολα δίπλα μου. Στην πρώτη εγκυμοσύνη τα νεύρα μου ήταν τόσο τεντωμένα που δεν μπορούσε εύκολα άνθρωπος να συνεννοηθεί μαζί μου (όχι ότι και εκτός εγκυμοσύνης είναι εύκολο! 😋 ). Δίπλα μου στάθηκαν φίλοι που με ήξεραν χρόνια, με έζησαν σε όλες μου τις φάσεις και κάποιοι άλλοι όχι. Η αλήθεια είναι ότι όταν έγινα για πρώτη φορά μαμά ήταν μία πολύ δύσκολη περίοδος για μένα και όλα περιστρέφονταν γύρω από αυτήν την δυσκολία (λάθος μου βέβαια, μία διαπίστωση που έκανα μετά από πολύ ενδοσκόπηση και προσωπική κριτική).
Οι φίλοι μου λοιπόν με ανέχτηκαν αν θέλετε την γνώμη μου. Εκτός ότι μιλούσα συνεχώς για αυτά που ζούσα, δεν ήμουν επίσης και σε θέση να ακούσω συμβουλές και να δεχτώ βοήθεια -ιδίως από ανθρώπους που δεν είχαν παιδιά. Έβγαινε ένας περίεργος ανταγωνισμός μαζί με ενοχή λες και αυτά που μου έλεγαν τα έλεγαν για να αποδείξουν ότι δεν ήμουν καλή μητέρα. Ένιωθα ότι όλο μου το είναι κρίνεται από το τί συμβαίνει με το παιδί μου από την μία και από την άλλη όλοι καραδοκούν για να μου βρουν το λάθος.
Μετά όμως από 5 1/2 χρόνια κατάλαβα πραγματικά τί σημαίνει φιλία. Καθώς εγώ βυθιζόμουν στα προβλήματα και στο παραλήρημα του "εγώ η καημένη" οι φίλοι μου ο καθένας με τον δικό του τρόπο με έπιασαν από το χέρι και βοήθησαν να βγω έξω ξανά στο φως. Κατάλαβα ότι το να γίνω μητέρα ήταν αποκλειστικά δική μου επιλογή -μία υπέροχη και συνειδητή επιλογή-και έπρεπε μέσα από αυτό να ωριμάσω. Μετά πλέον από την δεύτερη εγκυμοσύνη κατάλαβα πολλά από αυτά που μου έλεγαν οι φίλοι μου. Έμαθα να σέβομαι πραγματικά τον εαυτό μου αλλά και τον άνθρωπο που έχω δίπλα μου. Δεν ευθύνεται ο φίλος σου που έγινες γονέας και αν σου λέει κάποια πράγματα δεν τα λέει επειδή θέλει να το παίξει έξυπνος και ακόμα και αν αυτό που λέει είναι αστοχία δώσε του το πλεονέκτημα της έλλειψης εμπειρίας αλλά και αυτό της αγάπης για σένα. Γιατί εγώ είμαι πρώτα και μετά το παιδί. Πρέπει να με φροντίσω για να φροντίσω το παιδί μου αλλά και τους ανθρώπους που αγαπάω.
Και οι φίλοι μου ωρίμασαν μέσα από το γεγονός ότι έγινα γονέας. Έμαθαν πολλά πράγματα που δεν ήξεραν και με όση αγάπη και υπομονή είχαν το έζησαν και το ζουν μαζί μου. Η σχέση μας εξελίχθηκε σε πιο βαθιά και ουσιαστική και γνωρίσαμε ο ένας στον άλλον πτυχές του χαρακτήρα μας που δεν γνωρίζαμε. Σμιλέψαμε τους εαυτούς μας μέσα από αυτό το γεγονός που δεν σηματοδότησε μόνο την δική μου ζωή αλλά και την μεταξύ μας σχέση!
Καταλήγοντας λοιπόν θέλω να πω το εξής απλό πράγμα : Το να γίνεις γονιός είναι κάτι τεράστιο από μόνο του. Αν επιτρέψεις στους φίλους σου να το ζήσουν μαζί σου χωρίς να τους αποκλίσεις από αυτό θεωρώντας πως "αυτοί δεν έχουν κάνει παιδιά και δεν ξέρουν" θα δεις την σχέση σας να μεταλλάσσεται σε κάτι μαγικό! Θα δεις τον ίδιο σου τον εαυτό να αλλάζει σε κάτι υπέροχο σε συνάρτηση με εκείνους. Δώσε τους χώρο να υπάρξουν στην ζωή σου σαν οντότητες. Άκου αυτά που έχουν να πουν. Αφιέρωσέ τους χρόνο και δώσε και στο εαυτό σου την δυνατότητα να εξελιχθεί μέσα από αυτό και να ωριμάσει. Η φιλιά είναι σαν ένα έργο τέχνης-απαιτείται χρόνος για να δημιουργηθεί ένα θαύμα!
Αφιερωμένο στην κουμπάρα μου Δέσποινα και την φίλη μου Νατάσσα, σας αγαπώ πολύ!
