Ενα δύσκολο 24ωρο

Καλημέρα.
        Σήμερα 24/5 εχθές 23/5 και ήταν μία πολύ δύσκολη μέρα!!! Ξεκινήσαμε απο την νύχτα κατά τις 12 τα μεσάνυχτα. Για κάποιο λόγο ο μικρός άρχισε να κλαίει . Αρχικά σκέφτεσαι σαν μανούλα «πεινάει το μικρό μου» ,μπάαα. Μετά σκέφτεσαι «μάλλον έχει κάνει κακάκια ή θέλει να κάνει» ,μπάααα. Στο τέλος λές «έχει κολικούς το μαναράκι μου» αλλά μόλις τον παίρνω αγκαλιά και τον βάζω στο στήθος ή απλά τον κρατάω μετά απο λίγο κοιμάται. Αααα μάλιστα μικρέ πονηρέ . Έτσι και εγώ τον πήρα στο κρεβάτι να κοιμηθούμε αγκαλιά για να μπορέσω να ξεκουραστώ και εγώ λιγάκι. Ουφφφφ....κάθε 15 λεπτά με μισή ώρα τσουπ ,όρθιος ο κύριος και κλάμα. Ωχχχ Παναγιά μου Δέσποινα.....και οι ώρες να περνούν....και ξημέρωσε ,και μεσημέριασε και εκεί που τον παίρνει ο ύπνος τσουπ στο 10λεπτό όρθιος πάλι και κλάμμα!!!  Υπομονή βρε μάνα δόλια. Παρά την προσπάθειά μου να είμαι ήρεμη ,είμαι και άνθρωπος τα νεύρα μου σπάνε. Ούτε την ανάγκη μου δεν μπορούσα να κάνω .Και το μικρουλάκι να κλαίει και να μην ξέρω τί να κάνω. Τελικά ήταν λίγο απο όλα ,λίγο πείναγε ,λίγο ήθελε να κάνει κακάκια και σφιγγόταν ,λίγο πόναγε η κοιλίτσα και φυσικά εννοείται ήθελε αγκαλία.  Αυτό συνέχισε μέχρι το βράδυ. Τον τάϊσα ,τον έκανα μπανάκι και τον έβαλα ήρεμο στο κρεβατάκι του γύρω στις 8.30 γιατί έπρεπε να κάνω μπάνιο και τον μεγάλο. Και εκεί που είμαι πραγματικά αυτό που λένε «αποκαμωμένη» συνειδητοποιώ... «είσαι μανούλα 2 παιδιών» και τότε ένα χαμόγελο σκάει στο έτοιμο για λιποθυμία προσωπό μου το οποίο όμως μου ζέστανε την καρδιά.

 « Έχω 2 μικρά ανθρωπάκια..που το κάθε ένα απο αυτά έχει τον δικό του χαρακτήρα και ανάγκες. Κάνε υπομονη λιγάκι ακόμα... Σίγουρα θα έρθουν στιγμές που θα σπάσεις απο εξάντληση γιατί είσαι άνθρωπος ,όχι μηχάνημα.» Σκέφτομαι μέσα μου «Μην νιόθεις ενοχές που σου σπάσανε τα νεύρα και θύμωσες και εξαντλήθηκες...το ζήτημα είναι να μπορείς να αποχωρήσεις λιγάκι απο το δωμάτιο ,να αποστασιοποιηθείς για να ξεθολώσεις το μυαλό σου.Είναι ανθρώπινο!! Είναι φυσιολογικό! Ας κλάψει λίγο παραπάνω....είσαι άνθρωπος και σ’αγαπώ και είμαι περήφανη για εσένα ,για όλα αυτά που καταφέρνεις κάθε μέρα. Με αγάπη ο εαυτός σου.»

Ο μεγάλος έτοιμος πια για το κρεβάτι του και ομπαμπάς μας γύρισε απο την δουλειά. Ήρθε η ώρα μου..... :-) Μπαμπάς και μεγάλος γιός στο κρεβάτι παραμύθι και ύπνο ,μαμά και μικρός γιός σχεδόν σε REM. Καληνύχτα σε όλους και ας ελπίσουμε οι επόμενες μέρες θα έιναι λίγο καλύτερες όσο αφορά τον ύπνο. 

Μάνα κουράγιο! χαχαχαχα!!!😃😌😌😌

Χρειάζεται λίγη πίστη μόνο :-)

Δύσκολο βράδυ. Ο μικρός έχει συναχωθεί λιγάκι και πρέπει να τον έχω συνεχώς στον νου  μου αν αναπνεέι σωστα. Να καθαρίζω το μυτάκι με ορό και να ρουφάω τις μυξούλες με τον ειδικό αναρροφητήρα. Αχχ το μαναράκι μου..πάρόλο την ταλαιπωρία κάθεται όσο πιο ήρεμος γίνεται.  Κουρασμένη και λίγο άυπνη αλλά όλα καλά.

               Οι μέρες περνάνε και σιγά σιγά προσπαθούμε να μπούμε σε μία σειρά. Προχθές άρχισα να συνειδητοποιώ οτι αρχίζω να μην ελέγχω τις σκέψεις και τα νεύρα μου κάτι το οποίο είναι φυσιολογικό αλλά πρέπει να τα προσέξω γιατί έτσι ξεκίνησε η κατάθλιψη στην προηγούμενη εγκυμοσύνη. Προσπαθώ να κάνω πράγματα και να ξεκουράζομαι ετσι ώστε να μην αφήνω το μυαλό μου να μαυρίζει. Εχθές το τόλμησα και είμαι πολύ περήφανη για μένα. Πήρα το αυτοκίνητο μετά απο 5 μήνες έβαλα μέσα τα αγόρια μου και πήγα στο Π.Φάληρο για να παρκολουθήσει ο μεγάλος ο γιός μου το μάθημε στο ωδείο του. 15 ημερών το μικρό μου το νινάκι και εγώ αντίστοιχα λεχώνα..αλλά δεν θα το βάλω κάτω. Θετική σκέψη και ενεργητικότητα. Έτσι λειτουργεί σε εμένα μάλλον. Παρά το ότι ήμουν πολύ φοβισμένη το τόλμησα και τα κατάφερα. Και ένιωσα τόσο δυνατή. Μην το βάζετε λοιπόν κάτω. Δεν σκέφτομαι κανέναν άλλον...μοναχά τί θα έκανε εμένα χαρούμενη και δυνατή για να είμαι καλύτερη μανούλα. Απο εβδομάδα θα ξεκινήσω και περπάτημα και τρέξιμο το βράδυ.

               Σήμερα είναι η γιορτή του άντρα μου και παρόλο την κούρασή μου ζήτησα να έρθουν κάποιοι δικοί μας άνθρωποι για φαγητό. Πιστεύω θα με κάνει να νιόσω πιο κοντά στο φυσιολογικό αλλά και θα ευχαριστηθεί και το μεγάλο μεγάλο μου αγόρι 😉😉

        Τελικά ένας τρόπος να προστατέψεις τον εαυτό σου από τον εαυτό σου είναι η δράση...αλλά και η επιμονή σε αυτήν . Είναι πολύ εύκολο να τα παρατάς και ακόμα πιο εύκολο να κλαίγεσαι για τα προβλήματα που σου δημιουργούν 3οι παράγοντες ,αλλά η αλήθεια είναι ότι εμείς βάζουμε τρικλοποδιά στον εαυτό μας. Μην το βάζεις κάτω λοιπόν. Δεν είναι εύκολο να τα αναγνωρίζουμε στον εαυτό μας αυτό, αλλά αν επιμείνουμε πιστεύω πως θα βγούμε νικήτριες.   

 Ζήσε ,αγάπα ,γέλα!! <3

Πρώτες μέρες

        Είναι 12 ημέρες απο την ημέρα που ήρθες στον κόσμο! Καλως όρισες! Δεν νομίζω οτι θα μπορέσω ποτέ να ξεχάσω εκείνη την στιγμή που σε έβγαλαν απο μέσα μου, χαμήλωσαν το σεντόνι κάτω απο το στήθος μου και σε ακούμπησαν επάνω μου. Κοκκινομπλαβί το χρώμα σου και όμως άνοιξες τα ματάκια σου και με κοίταξες. Τί βλέμμα...με έκοψε στα 2. Αυτή η περίεργη αίσθηση ενός νέου αγνώστου ανθρώπου που ήρθε να τρυπώσει στην ζωή μου, την μέχρι τώρα ρουτίνα μου. Εσύ ήσουν μέσα μου και σε ένιωθα? Εσύ δημιουργήθηκες απο εκείνη την ωραία νύχτα με τον άνθρωπό μου? Από πού δημιουργήθηκες και πώς? Και τώρα είσαι εδώ, με κοιτάς και τα μάτια μου τρέχουν αλλά δεν ξέρω γιατί ακριβώς. Σε έβαλαν κατευθείαν στο στήθος μου και ήπιες το πρώτο κομμάτι μου. Ξαναγίναμε ένα όπως μέχρι πριν απο λίγα δευτερόλεπτα που ήσουν μέσα μου, γλυκό μου δημιούργημα δεν ξέρω γιατί και πως ξέρω μόνο οτι θα σ’αγαπώ για πάντα ότι κι αν γίνει.

Και οι μέρες πέρασαν και είσαι πια 12 ημερών. Μεγαλώνεις και μεγαλώνων και εγώ μαζί σου. Ποιός θα το πίστευε..εγώ με 2 παιδιά. Αχ και αυτές οι ενοχές....σας αγαπάω και τους 2 αλλά πρέπει να είμαι με τον μικρό. Τόσο μικρός ακόμα και τόσο αδύναμος. Ο μεγάλος τώρα μου φαίνεται τόοοσο μεγάλος. Τί πατούσες, τί παλάμες, πόσο ψηλός, θα τρελλαθώ! Απο πότε ο «μικρός» μου έγινε ο «μεγάλος» μου. Τόσα συναισθήματα κατακλύζουν το μυαλό και την καρδια μου, τόσες σκέψεις και φυσικά οι ορμόνες δεν βοηθάνε!

        Και η κούραση είναι αρκετή αλλά δεν την αφήνω να με καταβάλει. Προσπαθώ να κάνω όσα πιο πολλά πράγματα μπορώ να με χαλαρώνουν μαζί με τις δουλειές. Ευτυχώς και το μεγάλο μεγάλο αγόρι της οικογένειας με βοηθάει πάρα πολύ. Λίγο να βρούμε την ισσοροπία μας και όλα θα είναι καλά. Απο Δευτέρα λέω να στέιλω τον μεγάλο στο σχολείο και να μπορέσει και εκείνος να ξεδώσει λιγάκι ο γλυκός μου. Είναι χαρούμενος αλλά αυτό βγαίνει με φοβερή ενταση και φωνές. Απο την μία ο νέος αδερφός και απο την άλλη είναι κλεισμένος μέσα στο σπίτι σαν λιοντάρι στο κλουβί!  Η δασκάλα του είπε πως όλα είναι καλά στο σχολείο και μπορώ να τον στέιλω. Άντε να πάρω και εγώ το μωρό να πάω μία βόλτα με το καρότσι να πάρει και αυτό λίγο αέρα (και εγώ φυσικά).

        Δεν μπορώ να σας πω τί ακριβώς μου συμβάινει.Κάθε μέρα και καλύτερα κάθε μέρα και πιο ξεκάθαρα. Τα κοιτάω και χαζέυω, χρειάζομαι χρόνο για να συνειδητοποιήσω οτι έχω δύο ψυχούλες να κοιτάζω και να προσέχω . Την επόμενη φορά θα σας γράψω για την δεύτερη εμπειρία μου με τον θηλασμό και ελπίζω να βοηθήθούν όποιες μανούλες το διαβάσουν.

Μέχρι την επόμενη φορά...

<3 <3<3

ΜΑΙΕΥΤΗΡΙΟ ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ-ΜΙΑ ΑΞΕΧΑΣΤΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ

       Όταν έμεινα έγκυος στο δεύτερο παιδάκι μου εργαζόμουν σε μία εταιρεία της οποίας ο ιδιοκτήτης ευγενέστατα μου έδειξε την πόρτα στην ανακοίνωσή μου για το επερχόμενο νέο μέλος της οικογένειάς μου. Μην μπείτε στον κόπο να θυμώσετε ή να πείτε τί δεν έκανα ,γιατί είναι μία αρκετά σύνθετη κατάσταση στην οποία ειλικρινά δεν άξιζε να κάνω τίποτα. Για την καλύτερη τύχη μου ο σύντροφός μου με στήριξε πάρα πολύ σε αυτήν την σοκαριστική εμπειρία και σιγά σιγά το ξεπέρασα. Οταν συνήλθα συνειδητοποίησα πως με έναν μισθό μόνο και ένα 4χρονο παιδί στο σπίτι δεν θα μπορούσα να γεννήσω στο ιδιωτικό μαιευτήριο που είχα γεννήσει τον  γιό μου αλλά και με το οποίο συνεργάζεται ο γυναικολόγος μου. Οπότε τί κάνουμε? Δημόσιο νοσοκομείο και όπως ένας μεγάλος αριθμός γυναικών τρομοκρατήθηκα στην ιδέα  του δημόσιου νοσοκομείου. Τί θα βρω; θα με προσέξουν; θα είμαι ασφαλής και εγώ και το παιδί μου; Θα βρω γιατρό; και πολλά πολλά  άλλα ερωτήματα και ανησυχίες που έχει μία μέλλουσα μαμά.

        Βρήκα γνωστές μου που είχαν γεννήσει σε δημόσιο μαιευτήριο και επικοινώνησα μαζί τους για να μάθω την εμπειρία τους. Όλες είχαν να μου πουν καλά λόγια και οι περισσότερες μου σύστησαν τον γιατρό τους. Δυστυχώς οι γιατροί με τους οποίους επικοινώνησα δεν μπορούσαν να με άναλάβουν  διότι είχαν ήδη πολλές γυναίκες που σενέπεφταν με εμένα στις ημερομηνίες. Θα γεννούσα με καισαρική γιατί έτσι γέννησα και τον πρώτο μου γιο.

        Ναί ήθελα πολύ να κάνω το λεγόμενο V-BAΚ αλλά μετά απο επικοινωνία με τον διευθυντή του Αλεξάνδρα Κο Κουτρουμάνη   (ο οποίος παρεπιπτόντως κάνει φυσιολογικούς τοκετούς μετά απο καισαρική) μου εξήγησε πως δεν είναι εφικτό σε δημόσιο νοσοκομειο εξ’αιτίας του μειωμένου προσωπικού και αίθουσες χειρουργείων. Όπως και να έχει απο όπου και να έψαξα για αυτό το θέμα μόνο σε ιδιωτικά μαιευτήρια αναλαμβάνουν την ευθύνη να το κάνουν.

Έτσι κι αλλιώς χρήματα για ιδιωτικό δεν υπήρχαν..μάλιστα εδώ δεν υπήρχαν για τα ραντεβού με τον γιατρό. Το δικό μου τον γιατρό το ξέχασα διότι αν και το ποσό που παίρνει για επίσκεψη δεν είναι τραγικό ακόμα και αυτό δεν υπήρχε.

Για καλή μου τύχη μια αγαπημένη μου φίλη είχε χειρουργηθεί στο μαιευτήριο Γ.Ν.Α Αλεξάνδρα για κάποιο γυναικολογικό θέμα και είχε μείνει πολύ ικανοποιημένη απο τον γιατρό της εκει. Έτσι τον πήρα τηλέφωνο να τον ρωτήσω αν μπορούσε να με αναλάβει. Δυστυχώς δεν ήταν πλέον στο μαιευτήριο αυτό και ακολουθούσε καριέρα στον ιδιωτικό τομέα. Τότε του εξήγησα τί ακριβώς μου είχε συμβεί με την δουλειά  και τα οικονομικά μου και μου πρότεινε το εξής : αν ήθελα να με αναλάβει να με παρακολουθεί με ένα υποτυπώδες αντίτιμο μόνο και μονο γιατί πραγματικά και εκείνος γονέας 3 υπέροχων παιδιών δεν μπορούσε να κάνει κάτι άλλο  και με καθυσήχασε οτι το να γενήσω στο Αλεξάνδρα χωρίς δικό μου γιατρό είναι εξαιρετικά ασφαλές και δεν υπάρχει κάνενας φόβος για τίποτα ,τουλάχιστον όχι μεγαλύτερος απο το να είχα γιατρό να με παρακολουθεί στο μαιευτήριο. Το αντίτιμο για όσους αναρωτιόσαστε είναι μικρότερο και απο αυτό που ζητάει το δημόσιο μαιευτήριο για τακτικό απογευματινό ραντεβού με συγκεκριμένο γιατρό ,το οποίο δεν θα αναφέρω για ευνόητους λόγους.

        Και οι μήνες πέρασαν και ο γιατρός μου που με παρακολουθούσε ένας υπέροχος άνθρωπος ,νέος, με διάθεση για δουλειά, επικοινωνιακός, και καθησυχαστικός. Στην 32 εβδομάδα με παρότρεινε να πάω στον Αλεξάνδρα για να ανοίξω φάκελο και να κανονίσω την γέννα. Με φόβο καρδιάς δεν το κρύβω πήγα. Έχοντας στο μυαλό μου τις ατελείωτες ουρές και την βρώμα σε κάποια νοσοκομεία που έχω πάει όπως επίσης και την αγένεια του υπερφορτωμένου προσωπικού ξεκίνησα να πάω στο μαιευτήριο. Και ιδού το θαύμα! Μπαίνω μέσα στα εξωτερικά μαιευτικά ιατρεία σε έναν ανακαινισμένο χώρο και στον γκισέ βρίσκονται 2 κυρίες γύρω στα 50 ευγενέστατες και χαμογελαστές. Μου δίνουν οδηγίες τί να κάνω και αφού προμηθεύτικά το απαραίτητο χαρτί με υποδέχονται μέσα στο χώρο παρακολούθησης των επιτόκων. Νέα κορίτσια που έκαναν την πρακτική τους με έβαλαν στον καρδιοτοκογράφο και αφού τελείωσα ο γιατρός εκεί μου πήρε το ιστορικό. Όλοι ευγενέστατοι παρόλο που κάποιοι απο τους εγαζόμενους είχαν 48ωρη βάρδια και άλλοι όρθιοι απο την 12 νυχτερινή.

Και τα ραντεβού συνεχίζονταν και κάθε φορά έβρισκά ακριβώς το ίδιο κλίμα ευγένειας και διάθεσης για εξυπηρέτηση.  Ακόμα και στα επείγοντα που χρειάστηκε να πάω 3 φορές με πόνους οι μαίες και οι γιατροί έκαναν ότι καλύτερο μπορούσαν.(Ιδίως οι μαίες!!!!!!!! )

Τελικά ο μικρούλης αποφάσισε να έρθει στην 38 εβδομάδα λίγες μέρες πριν το ραντεβού μου. Ήταν πρωί και πήγαμε στο νοσοκομείο πιστέυοντας οτι θα γυρίσουμε σπίτι αλλά ...οχιιι!!! Οδύνες 70άρες ο μικρός είχε εμπεδοθεί αλλά όχι αρκετά μεγάλη διαστολή.  Στους τοκετούς ήταν συμπτωματικά ο Κος Κουτρουμάνης στον οποίο θύμισα την επικοινωνία μας και τελικά με ξεγέννησε εκείνος. Ο κος Βαλσαμίδης , ο διευθυντής του αναισθησιολογικού με καθυσήχασε και έκανε ότι ήταν δυνατόν για να με κάνει να αισθανθώ ασφάλεια..(διευθυντής αναισθησιολογικού ξαναλέω!!!! ) οι μαίες ,η εκπαιδευόμενη γιατρός μαιευτήρας, και ο εκπαίδευόμενος νεαρός αναισθησιολόγος, όλοι τους τόσο καλοί και ευγενικοί και ταυτόχρονα με μία σοβαρότητα που μου ενέπνευση απόλυτη εμπιστοσύνη.

Μόλις τον έβγαλαν τον μικρούλη μου τράβηξαν κάτω απο το στήθος σεντόνι και όπως ήταν κατευθείαν απο την κοιλιά μου τυλιγμένος με ένα σεντονάκι μου τον άφησαν επάνω μου. Άνοιξε τα ματάκια του και τότε κατάλαβα τί εννοούν όταν λένε η πρώτη επαφή. Δυστυχώς στην πρώτη μου γέννα στο καταπληκτικό υπερλούξ ξενοδοχείο-συγγνώμη νοσοκομείο που γέννησα ενώ τους το είχα ζητήσει ρητώς να μου τον δώσουν μόλις τον βγάλουν απλά τον έφεραν και ακούμπησαν το μάγουλό του για 4 δευτερόπλεπτα στο δικό μου. Αυτό ήταν όλο. Στο δημόσιο μαιευτήριο όχι μόνο τον ξάπλωσαν επάνω στο στήθος μου αλλά τον έβαλαν να θηλάσει κι όλας ενώ ο γιατρός ακόμα «δούλευε» επάνω μου. Ένιωσα μαμά.

        Την ώρα που γεννούσα εγώ γεννούσε και ο κοσμος όλος φαίνεται γιατί δεν υπήρχε κρεβάτι για δείγμα. Είχαμε ζητήσει να μπούμε σε μονόκλινο αν ήταν δυνατόν (αφού δεν μπορέσαμε να πάμε στο ιδιωτικό, τουλάχιστον μου είπε ο συζυγός θα προσπαθήσει να μου παρέχει την μεγαλύτερη δυνατή άνεση) αλλά προσωρινά με έβαλαν σε ένα 4κλινο. Περίμενα το μωρό μου αλλά μου είπαν πως θα με άλλαζαν σύντομα δωμάτιο..και όντως ήρθαν και με πήραν και με πήγαν σε ένα 3κλινο σε μία ανακαινισμένη πτέρυγα που την έλεγαν «κονσόλα» .Αν εξαιρέσεις την λίγο ξεφτισμένη μπογιά στους τοίχους δεν είχε να ζηλέψει πολλά ουσιαστικά πράγματα απο το ιδιωτικό.Την επόμενη με μετέφεραν σε ένα δικλινο υπέροχο, μέσα στο φως. Ένα τεράστιο δωμάτιο με 2 κρεβάτια απλετο φως και χώρο. Τα μωράκια μας μαζί μας συνεχώς.Κατα την διάρκεια της πρωινής βάρδιας υπήρχαν 1 μαία και μία νοσηλεύτρια και στις υπόλοιπες βάρδιες υπήρχε μόνο μία μαία η οποία έτρεχε για όλη την πτέρυγα. Με περίσια ευγένεια και γλυκήτητα, με γνώσεις πραγματικές και όχι στο περίπου,καθησυχαστικές και πρόθυμες να σε βοηθήσουν σε ότι χρειάζεσαι. Δεν έχω λόγια. Στο μαιευτήριο που γέννησα τον πρώτο μου γιο ήμουν στην οικονομικότερη θέση σε ένα τρίκλινο στιμωγμένες 3 λεχώνες με τα μωρά μας ,αποπνικτικά και με προσωπικό που πραγματικά μου άφησε αρκετά κακές εντυπώσεις απο τις ελλείψεις σε γνώσεις ενώ ήταν ευγενέστατες.(πληρώσαμε και τόσα λεφτά βέβαια).

Το μόνο που στεναχωριέμαι είναι που δεν είχαμε λεφτά να αφήσω ένα δώρο σε κάθε μία απο τα κορίτσια που χωρίς να περιμένουν τίποτα ήταν ΕΚΕΙ. Έκαναν την δουλειά τους με τόση αγάπη που πραγματικά δεν το έχω ξανασυναντήσει σε δημόσιο νοσοκομείο.

Συγχαρητήρια στο προσωπικό του Γ.Ν.Α Αλεξάνδρα και ένα μεγάλο ευχαριστώ από καρδιάς!!!!

Αν αποφασίσω να ξανακάνω παιδάκι..εκεί και μόνο εκεί θα πάω! Το συστήνω ανεπιφύλακτα.