Η μανούλα και οι στιγμές του ΜΠΑΜ!

  

           
   Οι ψυχολόγοι λένε οτι είναι πολύ πιο εποικοδομητικό να βιώνεις τα αρνητικά σου συναισθήματα παρά να προσπαθείς να τα κρύψεις ή ακόμα χειρότερα να τα παραβλέψεις τραβώντας την προσοχή σου σε κάτι άλλο.

   Σαν μητέρα η αλήθεια είναι οτι κατάλαβα πως τα όριά μου είναι πολύ μεγαλύτερα απο αυτά που νόμιζα. Καθημερινά καλούμαι να με αντιμετωπίσω καθώς τα δυο μικρά μου αγγελούδια με φέρνουν στα όριά μου, καμιά φορά χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια, απλά και μόνο επειδή εγώ είμαι ήδη αρκετά κουρασμένη.

   Είτε εργάζεσαι είτε όχι,και στις δύο περιπτώσεις υπάρχουν τα καλά και τα κακά. Η κούραση υπάρχει,τόσο σωματική όσο και συναισθηματική. Ο χρόνος είναι περιορισμένος και μέσα σε αυτόν πρέπει να γίνουν κάποια πράγματα. Άλλες μέρες αυτό είναι εφικτό εξαιρετικά εύκολα και βατά ,ενώ κάποιες άλλες,όποια προσπάθεια κι αν καταβάλλεται (και συνήθως είναι υπεράνθρωπη) τα πράγματα δεν λένε να λειτουργήσουν και ο χρόνος φαίνεται να έχει γλιστρήσει ύπουλα πίσω απο την πλάτη σου και εσύ τρέχεις ξοπίσω του μάταια καταΐδρωμένη. Συνήθως εκείνες είναι οι μέρες που τα παιδιά θυμούνται οτι θέλουν αυτό που δεν είναι εφικτό να γίνει ή να πάρουν, η υπομονή τους έχει το μέγεθος ενός μπιζελιού,οι τσακωμοί είναι ατελείωτοι και η μαμά είναι έτοιμη να γεμίσει μία βαλίτσα για να φύγει για κάπου αφού πρώτα βάλει μία υπέροχη βόμβα στο σπίτι με την συνοδία ενός σημειώματος "ΑΡΚΕΤΑ!!!!!" .

  Το να έχεις παιδιά είναι κάτι μεγαλειώδες,το να τα μεγαλώνεις η ίδια...χρειάζεται μεγαλείο ψυχής, μεγαλείο υπομονής και εξαιρετική αυτοκυριαρχία. ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΥΚΟΛΟ.
   Είναι πολύ ωραία τα άρθρα που λένε για όλα τα υπέροχα συναισθήματα και στιγμές της γονεϊκότητας και είμαι άνθρωπος που πιστεύω πολύ στην θετική αυτοενίσχυση καθώς και την εν γένει θετική ψυχολογία αλλά το να προσπαθούμε να ωραιοποιήσουμε την πραγματικότητα νομίζω οτι απλά την υποβιβάζουμε.

    Υπάρχουν τα αρνητικά συναισθήματα και πρέπει να τα αποδεχτούμε. Θυμώνουμε οι γονείς, απελπιζόμαστε, ματαιωνόμαστε αφόρητα, εκρηγνυόμαστε,στεναχωριόμαστε,γεμίζουμε ενοχές και όλα αυτά είναι ανθρώπινα και φυσιολογικά. Ο σκοπός είναι να το καταλάβουμε αυτό και να μην προσπαθούμε να τα κρύψουμε και να μην τα βλέπουμε. Ο σκοπός είναι να τα δεχτούμε ως πραγματικότητα και έπειτα να προσπαθήσουμε να κατανοήσουμε γιατί τα νιώθουμε, αν έχουν λογική βάση και να προσπαθήσουμε να τα αντιμετωπίσουμε, είτε μόνοι μας αν μπορούμε ,είτε με την βοήθεια ενός ειδικού εάν αυτό χρειαζόμαστε. Το επικύνδυνο για εμάς και την οικογένειά μας είναι να αγνοήσουμε αυτα που νιώθουμε. Αντί αυτού θα πρέπει να τα δούμε σαν ξυπνητήρι για να κάνουμε κάτι για αυτά. Αργά η γρήγορα αυτά που νιώθουμε θα μας κυριέψουν και θα γίνουν η πάγια ψυχοσύνθεσή αλλά και συμπεριφορά μας, όχι μόνο προς την οικογένειά μας αλλά και προς τον ίδιο μας τον εαυτό.

   Είναι πολλές οι στιγμές που θέλουμε να κάνουμε μπαμ,να φωνάξουμε,να ξεσπάσουμε και αυτό δεν δείχνει οτι δεν είμαστε καλοί γονείς αλλά οτι απο την αγάπη μας για τους άλλους δεν θέλουμε να επικοινωνήσουμε τις δικούς μας φόβους και αγωνίες. Αλλά αυτό όπως αποδεικνύεται είναι καταστροφικό κυρίως για εμάς...
... και όπως όλοι γνωρίζουμε αν μία μαμά δεν είναι καλά εκείνη,κανένας μέσα στο σπίτι δεν θα είναι καλά. 💖💖💖