Μερικές απο τις Δύσκολες αλήθειες μου.

    Τί όμορφο που είναι να τα κοιτάς όταν κοιμούνται. Όμορφα ,γαλήνια,σχεδόν σαν άγγελοι. Νομίζεις ότι βλέπεις αυτό το μαγικό φως να τα περιβάλλει. Τα φιλάω τρυφερά στα κεφαλάκια και βγαίνω σιγά σιγά απο το δωμάτιο. Πάω στο μπάνιο να ετοιμαστώ κι εγώ. Ανοίγω την βρύση βάζω οδοντόκρεμα στην οδοντόβουρτσα και τότε σηκώνω το βλέμμα μου και την βλέπω.

 

-Ποιά είσαι εσύ;

-Έλα βρε εσύ είμαι,με ξέχασες;

-Κάτι μου θυμίζεις αλλά δεν μοιάζεις σε αυτό που θυμόμουν. Έχεις πιο μεγάλες σακούλες στα ματια, το βλέμμα σου είναι πιο θολό,υπάρχουν ρυτίδες στα μάτια σου,το μέτωπο και τον λαιμό που δεν τις θυμάμαι.

-Άντε βρε,εσύ είμαι απλά έχω κάνει 2 παιδιά και δεν είμαι πια 25.

Και τότε αρχίζω να σκέφτομαι πού είμαι και τί συμβαίνει στην ζωή μου. Το 24ωρο με παίρνει μαζί του μαζί με  όλες τις υποχρεώσεις και κάποια στιγμή μπαίνω στον αυτόματο και παύω να έχω ενεργή σχέση με εμένα και την πραγματικότητα.Με ξανακοιτάω στον καθρέπτη και καταλαβαίνω οτι το είδωλό μου δεν ψεύδεται απλά εγώ κάπου έμεινα πίσω και αυτή είναι μία απο τις φορές που επικοινωνώ πραγματικά με τον εαυτό μου.Το μωρό είναι 5 μηνών και ο μεγάλος ήδη σχεδόν 5 ετών και εγώ 35. 

    Μην με παρεξηγήσεις δεν μετανιώνω για τίποτα. Είναι η κούραση που με καταβάλει κάποιες φορές. Κοιτάω τα ανθρωπάκια μου να κοιμούνται και αυτομάτως ανακαλώ τις εγκυμοσύνες,τους πόνους,την αϋπνία απο τους πόνους και την δυσκολία στην αναπνοή,τις ναυτίες,τις γέννες.

    Αν μου τα είχαν πει αυτά πριν μέινω έγκυος οτι θα τα περάσω αλλά και να ήξερα το πως νιόθω τώρα όταν τα κοιτώ να είσαι σίγουρη οτι θα τα ξαναέκανα όλα χωρίς δισταγμό.

    Μωρέ μου λείπει αυτός ο καφές με τις απλές σκοτούρες όπως το τί θα μου πει η συνάδελφος ή το τί θα φορέσω στο πάρτυ. Μου λείπει το ξενύχτι με τον άντρα μου και μετά η κρέπα στις 6 και στις 7 το πρωί. Όχι πάντα βέβαια γιατί τα έχω χορτάσει αυτά και με το παραπάνω. Ίσως αυτό που μου λείπει περισσότερο είναι η πολυτέλεια να έχω την επιλογή με την συνείδησή μου καθαρή.

    Μου λείπουν εκείνα τα ήσυχα απογεύματα με τον καφέ μου να βυθίζομαι στην απόλυτη σιωπή και στις σκέψεις μου. Θυμάμαι νόμιζα οτι εκείνη την στιγμή ακόμα και ο αέρας γινόταν πιο λεπτός στο σπίτι και όλα γίνονταν απόλυτα διαυγή. Ένα βιβλίο να χαζεύω και το άρωμα του ροφήματος να με τυλίγει μαζί με τις εικόνες που ζωντάνευαν μέσα απο τις σελίδες.

    Μου λείπει το απόλυτο μπάνιο! Να μπω μέσα και να ξεχαστώ στο καυτό νερό μέχρι να παγώσει. Μετά να βγώ και να περιποιηθώ το δέρμα και τα μαλλιά μου με ησυχία. Να φτιάξω μία ωραία μάσκα για το πρόσωπο και να ξαπλώσω στον καναπέ με το αγαπημένο μου περιοδικό μέχρι να περάσει ο χρόνος για να την αφαιρέσω.

    Μου λείπει η ησυχία και η ελεύθερη χωρίς ενοχές επιλογή για την επένδυση του χρόνου ψυχαγωγίας μου.

    Μου λείπει η βραδυνή έξοδος με την γυναικοπαρέα, τα χαχανίσματα και τα κραξίματα.

    Τα λατρεύω τα παιδιά μου. Την λατρεύω την οικογένειά μου.Την έκανα συνειδητά και εκ πεποιθήσεως. Αλλά αγαπώ και τον εαυτό μου. Θέλω να είμαι καλά, και είναι δύσκολο χωρίς βοήθεια να κρατάς ισσοροπίες. Όχι ανέφικτο απλά λίγο δύσκολο και λίγο κουραστικό.

Δεν νιόθω ενοχές που τα σκέφτομαι αυτά που μου λείπουν αλλιώς δεν θα μπορούσα να τα αρθρώσω πόσο μάλλον να τα δημοσιοποιήσω. Είμαι μία γυναίκα όπως όλες οι άλλες και το ότι μία γυναίκα γίνεται μητέρα δεν σημαίνει οτι πάυουν οι άλλοι ρόλοι της. Ας μην το ξεχνάμε αυτό! "έλα τώρα εσύ έχεις τα παιδιά σου","κλαίνε οι χήρες κλαίν κι οι παντρεμένες" "είσαι μάνα τώρα, τί τις θες τις εξόδους". Είναι μια αλήθεια οτι έκανα την επιλογή μου και ζω με τις συνέπειες αλλά όλα θέλουν ισσοροπία. Είμαι όσα ήμουν πριν και επιπλέον "μητέρα". Μου λείπουν αλλά είναι θέμα χρόνου να ξαναβρώ κάποια απο αυτά. Υπομονή...όλα θα γίνουν στην ώρα τους. Ούτε νωρίτερα ούτε αργότερα. 💗 😌😌